Wie de Hessen Chrisden geworrn sinn
Zeile 279: | Zeile 279: | ||
hä hott geschimbet un gedroht, <br/> | hä hott geschimbet un gedroht, <br/> | ||
hott au geflucht – Schoggschwerenod. <br/> | hott au geflucht – Schoggschwerenod. <br/> | ||
+ | |||
+ | |||
+ | [[Bild: Bonifatius 8x.jpg|700px|left|]] | ||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
Zeile 285: | Zeile 311: | ||
imm’ sinnen Kobb im Kreise rimme<br/> | imm’ sinnen Kobb im Kreise rimme<br/> | ||
un schluch die Eiche einfach imme<br/> | un schluch die Eiche einfach imme<br/> | ||
+ | |||
+ | |||
+ | [[Bild: Bonifatius 9x.jpg|700px|left|]] | ||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
+ | |||
Zeile 292: | Zeile 343: | ||
Wasser här – nu wumme daufen!“ <br/> | Wasser här – nu wumme daufen!“ <br/> | ||
− | + | ||
Wie nu der Bonnifaz vullbracht<br/> | Wie nu der Bonnifaz vullbracht<br/> | ||
Zeile 321: | Zeile 372: | ||
− | |||
− | |||
− | |||
[[Bild: Bonifatius 10x.jpg|300px|right|]] | [[Bild: Bonifatius 10x.jpg|300px|right|]] |
Version vom 28. Januar 2014, 12:11 Uhr
Wie de Hessen Chrisden geworrn sinn
Dä kunnt hier sähn uff dissem Bild
dän Dunnergodd. Hä gigget wild.
Hä drähcht en Hahmer in sinn’n Hännen,
dän daht me Dunnerkiel au nennen.
Bie Geismer war’sch, do wo hä wohnde
un in ’ner heil’chen Eiche drohnde.
Vun hier uß sorchde hä vor d’s Wedder
un vulle Schieren an der Edder.
Däm Godd ze Dank, däm Godd ze Lohn
gab’s unner sinner Eichenkron’
oft Fesderchen mid gählem Bier.
Uff dissem Bill säht dä’s hier.
Äs floß das Bier, där Schumm floch uff
bis in de Eichenkrone nuff.
Se honn gezecht un honn gesungen,
bis enn de Auchen iwwergungen.
Diß es der Bonnifazius.
En bißchen beese sieht hä uß.
Äs daht emm’ Buchweh schwer bereiden,
daß die in Hessen waren Heiden.
Hä schrebb dem Baabst: „Ich ben bereid
un willens, Uche Heilichkeid,
dän kleinen Stamm verstoggder Heiden,
de Hessen chrisdlich ahnzeleiden.“
Zerigge schrebb der Baabst: „Minn Sohn!
Geh du noh Hessen uff Mißjohn,
bring Chrisdum hinn’, un desderwähchen
verbliewe ich mid Gruß un Sähchen.“
Hier sieht me Bonnifaz, dän frummen,
vun Geismer nuff zer Eiche kummen.
En Fest war widder moh im Gank
un alles vuller Iwwerschwank.
Hä drodd dermank un fung glich ahn,
mid Worden mächdich druffzuschlahn,
hä hott geschimbet un gedroht,
hott au geflucht – Schoggschwerenod.
Wie sinne Bredicht war verklungen,
hott Bonnifaz ’ne Axd geschwungen
imm’ sinnen Kobb im Kreise rimme
un schluch die Eiche einfach imme
un sproch: „Dä ahlen Hessenlimmel!
Schluß jitzt mid uchem Getzenfimmel!
Hier hilft kinn Krischen, kinn Endlaufen!
Wasser här – nu wumme daufen!“
Wie nu der Bonnifaz vullbracht
sinn Werk, hott hä sich drahngemacht
un schrebb noh Rom: „O heil’cher Vadder!
Als Briesder un Berichderstadder
uß Hessen deile ich Uch midde:
Ich honn die schlimme Getzensidde
geroddet uß mid Stumb un Stähle
un honn gedauft der Hessen vähle.
Uffällich awer war doch sehr:
Äs gab gar keine Gähchenwehr,
wie Chrisdum ich dän Hessen brachde.
Jo, wie de Lämmerchen so sachde
honn sä de Daufe ahngenummen,
sinn fast vun selwer ahngekummen,
in Demud honn se ’n Kobb gesengget
un ähren Sinn zem Herrn gelengget.
Un was bedrifft dän Dunnergodd:
Ahngäblich me ’n gesähen hott
bie Besse oder Großenridde.
En schweren Hahmer hädd’ hä midde,
so heert me hier de Liede reden.
Me spricht, hä wannert wegg noh Schweden,
un alles, wie me heert, ze Fuß.
Äs grießt Uch – Bonnifazius.