Familien können Kaffee kochen

(Unterschied zwischen Versionen)
Wechseln zu: Navigation, Suche
Zeile 1: Zeile 1:
 
+
<br/>
 
'''"Familien können Kaffee kochen",''' Gedicht in Kasseler Mundart von '''[[Axel Herwig]]''', publ. 1978.
 
'''"Familien können Kaffee kochen",''' Gedicht in Kasseler Mundart von '''[[Axel Herwig]]''', publ. 1978.
  
 
==Text==
 
==Text==
 +
<br/>
 +
'''Familien können Kaffee kochen'''<br/>
 +
<br/>
 +
In ahlen Zieden machden mäh<br/>
 +
uns sonndaachs uff de Soggen.<br/>
 +
Am Wochenenne war’s kinn Schbass,<br/>
 +
derheime rimzehog[g]en.<br/>
 +
<br/>
 +
’s gab vähle Eggen, wo me doh<br/>
 +
ze Fuß sinn hinggegrochchen,<br/>
 +
weil allerwäjens konnden joh<br/>
 +
Familien Kaffee kochen.<br/>
 +
<br/>
 +
De Mudder hadde vollgeschdobbed<br/>
 +
den Friggedellenbiedel.<br/>
 +
De Kinnerscheese vorneweggen<br/>
 +
schobb’s Zoffie midd’en Friedel.<br/>
 +
<br/>
 +
Wo’s Wasser gabb, doh diddschden glichch<br/>
 +
mäh Jinglerchen midd Schdeinen.<br/>
 +
Diß Zoffie fung ze grischen ahn<br/>
 +
vor Schmerzen in den Beinen.<br/>
 +
<br/>
 +
De Mudder schobb de Scheese nu.<br/>
 +
D’n Vadder heerd’ me anggen,<br/>
 +
weil’s Zoffie samd’en Essewergg<br/>
 +
emme uffem Buggel hanggen.<br/>
 +
<br/>
 +
Nidd lange druff, doh schnibbeld hä<br/>
 +
am Bache so’m baar Weiden.<br/>
 +
Doh machde hä ’ne Bahre ruß<br/>
 +
und schbrochch dann for uns beiden:<br/>
 +
<br/>
 +
„Däh Jinglerchen, däh kunnded moh<br/>
 +
mäh disse Miehe schbaren<br/>
 +
un’, bis me widder derheime sinn,<br/>
 +
diß arme Zoffie drahren.“<br/>
 +
<br/>
 +
Uns Jungen bläbb de Schbugge weg.<br/>
 +
Der Sonndaach war im Salze.<br/>
 +
Uns hangg, bis mäh derheime war’n,<br/>
 +
de Zunge ussen Halse (d’r Läddschen ussen Halse).<br/>
  
'''Familien können Kaffee kochen'''
+
Geschworen hommäh zwei uns dann,<br/>
 
+
wie mäh ins Bedde grochchen:<br/>
In ahlen Zieden machden mäh
+
„Mäh rissen uß, wann widdermoh<br/>
uns sonndaachs uff de Soggen.
+
Familien Kaffee kochen!“<br/>
Am Wochenenne war’s kinn Schbass,
+
<br/>
derheime rimzehog[g]en.
+
 
+
’s gab vähle Eggen, wo me doh
+
ze Fuß sinn hinggegrochchen,
+
weil allerwäjens konnden joh
+
Familien Kaffee kochen.
+
 
+
De Mudder hadde vollgeschdobbed
+
den Friggedellenbiedel.
+
De Kinnerscheese vorneweggen
+
schobb’s Zoffie midd’en Friedel.
+
 
+
Wo’s Wasser gabb, doh diddschden glichch
+
mäh Jinglerchen midd Schdeinen.
+
Diß Zoffie fung ze grischen ahn
+
vor Schmerzen in den Beinen.
+
 
+
De Mudder schobb de Scheese nu.
+
D’n Vadder heerd’ me anggen,
+
weil’s Zoffie samd’en Essewergg
+
emme uffem Buggel hanggen.
+

Version vom 18. August 2013, 12:02 Uhr


"Familien können Kaffee kochen", Gedicht in Kasseler Mundart von Axel Herwig, publ. 1978.

Text


Familien können Kaffee kochen

In ahlen Zieden machden mäh
uns sonndaachs uff de Soggen.
Am Wochenenne war’s kinn Schbass,
derheime rimzehog[g]en.

’s gab vähle Eggen, wo me doh
ze Fuß sinn hinggegrochchen,
weil allerwäjens konnden joh
Familien Kaffee kochen.

De Mudder hadde vollgeschdobbed
den Friggedellenbiedel.
De Kinnerscheese vorneweggen
schobb’s Zoffie midd’en Friedel.

Wo’s Wasser gabb, doh diddschden glichch
mäh Jinglerchen midd Schdeinen.
Diß Zoffie fung ze grischen ahn
vor Schmerzen in den Beinen.

De Mudder schobb de Scheese nu.
D’n Vadder heerd’ me anggen,
weil’s Zoffie samd’en Essewergg
emme uffem Buggel hanggen.

Nidd lange druff, doh schnibbeld hä
am Bache so’m baar Weiden.
Doh machde hä ’ne Bahre ruß
und schbrochch dann for uns beiden:

„Däh Jinglerchen, däh kunnded moh
mäh disse Miehe schbaren
un’, bis me widder derheime sinn,
diß arme Zoffie drahren.“

Uns Jungen bläbb de Schbugge weg.
Der Sonndaach war im Salze.
Uns hangg, bis mäh derheime war’n,
de Zunge ussen Halse (d’r Läddschen ussen Halse).

Geschworen hommäh zwei uns dann,
wie mäh ins Bedde grochchen:
„Mäh rissen uß, wann widdermoh
Familien Kaffee kochen!“

Meine Werkzeuge
Namensräume
Varianten
Aktionen
Inhalt
Werkzeuge