Wie de Hessen Chrisden geworrn sinn
(Unterschied zwischen Versionen)
Zeile 10: | Zeile 10: | ||
− | [[Bild: Bonifatius 2x.jpg| | + | [[Bild: Bonifatius 2x.jpg|345px|left|]] |
+ | |||
+ | |||
+ | |||
Zeile 39: | Zeile 42: | ||
− | [[Bild: Bonifatius 3x.jpg| | + | [[Bild: Bonifatius 3x.jpg|345px|left|]] |
+ | |||
+ | |||
+ | |||
Zeile 66: | Zeile 72: | ||
:Vun hier uß sorchde hä vor d’s Wedder<br/> | :Vun hier uß sorchde hä vor d’s Wedder<br/> | ||
:un vulle Schieren an der Edder. <br/> | :un vulle Schieren an der Edder. <br/> | ||
− | |||
[[Bild: Bonifatius 5x.jpg|700px|left|]] | [[Bild: Bonifatius 5x.jpg|700px|left|]] | ||
Zeile 99: | Zeile 104: | ||
:gab’s unner sinner Eichenkron’<br/> | :gab’s unner sinner Eichenkron’<br/> | ||
:oft Fesderchen mid gählem Bier. <br/> | :oft Fesderchen mid gählem Bier. <br/> | ||
− | :Uff dissem | + | :Uff dissem Bille säht dä’s hier. <br/> |
− | + | ||
− | + | ||
[[Bild: Bonifatius 4x.jpg|700px|left|]] | [[Bild: Bonifatius 4x.jpg|700px|left|]] | ||
Zeile 138: | Zeile 141: | ||
− | [[Bild: Bonifatius 6x.jpg| | + | [[Bild: Bonifatius 6x.jpg|345px|left|]] |
+ | |||
+ | |||
+ | |||
Zeile 167: | Zeile 173: | ||
− | [[Bild: Bonifatius 1x.jpg| | + | [[Bild: Bonifatius 1x.jpg|345px|left|]] |
+ | |||
+ | |||
+ | |||
Zeile 196: | Zeile 205: | ||
− | [[Bild: Bonifatius 11x.jpg| | + | [[Bild: Bonifatius 11x.jpg|345px|left|]] |
+ | |||
+ | |||
+ | |||
Zeile 225: | Zeile 237: | ||
− | [[Bild: Bonifatius 12x.jpg| | + | [[Bild: Bonifatius 12x.jpg|345px|left|]] |
+ | |||
+ | |||
+ | |||
Version vom 29. Januar 2014, 14:39 Uhr
Bonifatius, „Apostel der Deutschen“, missionierte von 721 an in Hessen. Im Jahre 723 fällte er bei Geismar die Donar-Eiche, eine Massentaufe heidnischer Hessen schloß sich an. – Zu diesem spektakulären Ereignis, seinen Hintergründen und Folgen eine Bildergeschichte in Kasseler Mundart:
Wie de Hessen Chrisden geworrn sinn
Von Lorenz Landsiedel
- Dä kunnt hier sähn uff dissem Bild
- dän Dunnergodd. Hä gigget wild.
- Hä drähcht en Hahmer in sinn’n Hännen,
- dän daht me Dunnerkiel au nennen.
- Bie Geismer war’sch, do wo hä wohnde
- un in ’ner heil’chen Eiche drohnde.
- Vun hier uß sorchde hä vor d’s Wedder
- un vulle Schieren an der Edder.
- Däm Godd ze Dank, däm Godd ze Lohn
- gab’s unner sinner Eichenkron’
- oft Fesderchen mid gählem Bier.
- Uff dissem Bille säht dä’s hier.
- Äs floß das Bier, där Schumm floch uff
- bis in de Eichenkrone nuff.
- Se honn gezecht un honn gesungen,
- bis enn de Auchen iwwergungen.
- Diß es der Bonnifazius.
- En bißchen beese sieht hä uß.
- Äs daht emm’ Buchweh schwer bereiden,
- daß die in Hessen waren Heiden.
- Hä schrebb dem Baabst: „Ich ben bereid
- un willens, Uche Heilichkeid,
- dän kleinen Stamm verstoggder Heiden,
- de Hessen chrisdlich ahnzeleiden.“
- Zerigge schrebb der Baabst: „Minn Sohn!
- Geh du noh Hessen uff Mißjohn,
- bring Chrisdum hinn’, un desderwähchen
- verbliewe ich mid Gruß un Sähchen.“
- Hier sieht me Bonnifaz, dän frummen,
- vun Geismer nuff zer Eiche kummen.
- En Fest war widder moh im Gank
- un alles vuller Iwwerschwank.
- Hä drodd dermank un fung glich ahn,
- mid Worden mächdich druffzuschlahn,
- hä hott geschimbet un gedroht,
- hott au geflucht – Schoggschwerenod.
- Wie sinne Bredicht war verklungen,
- hott Bonnifaz ’ne Axd geschwungen
- imm’ sinnen Kobb im Kreise rimme
- un schluch die Eiche einfach imme
- un sproch: „Dä ahlen Hessenlimmel!
- Schluß jitzt mid uchem Getzenfimmel!
- Hier hilft kinn Krischen, kinn Endlaufen!
- Wasser här – nu wumme daufen!“
- Wie nu der Bonnifaz vullbracht
- sinn Werk, hott hä sich drahngemacht
- un schrebb noh Rom: „O heil’cher Vadder!
- Als Briesder un Berichderstadder
- uß Hessen deile ich Uch midde:
- Ich honn die schlimme Getzensidde
- geroddet uß mid Stumb un Stähle
- un honn gedauft der Hessen vähle.
- Uffällich awer war doch sehr:
- Äs gab gar keine Gähchenwehr,
- wie Chrisdum ich dän Heiden brachde.
- Jo, wie de Lämmerchen so sachde
- honn sä de Daufe ahngenummen,
- sinn fast vun selwer ahngekummen,
- in Demud honn se ’n Kobb gesengget
- un ähren Sinn zem Herrn gelengget.
- Un was bedrifft dän Dunnergodd:
- Ahngäblich me ’n gesähen hott
- bie Besse oder Großenridde.
- En schweren Hahmer hädd’ hä midde,
- so heert me hier de Liede reden.
- Me spricht, hä wannert wegg noh Schweden,
- un alles, wie me heert, ze Fuß.
- Äs grießt Uch – Bonnifazius.
Quelle
- Landsiedel, Lorenz: Schwarz uff wiß – Eine hessische Chronik in Kasseler Mundart. Hrsg. von Quirinus Quiddenbaum in Verbindung mit Werner Guth. Niedenstein 1995. S. 24 – 29. – Landsiedel und Quiddenbaum sind Pseudonyme von Werner Guth.